Wszystkie wymienione wyżej parametry i cechy spawarek mogą okazać się istotne, jednak największy wpływ na ich cenę oraz jakość wykonanych spawów ma sposób, w jaki urządzenie dokonuje pozycjonowania włókien. Wymienić tutaj można 2 podstawowe metody pozycjonowania:
„do rdzenia” oraz „do płaszcza”. W pierwszej z nich, urządzenie dokonując serii powiększeń szuka rdzeni obu włókien, a następnie przy pomocy wbudowanych silników pozycjonuje włókna tak, aby oba rdzenie znalazły się idealnie naprzeciw siebie. Metoda ta jest najlepszą w punktu widzenia parametrów otrzymywanego spawu, jak również gwarantuje poprawność połączenia w sytuacji, gdy spawamy włókna różnych producentów lub gdy nie są one idealne (rdzeń przesunięty względem środka włókna). Spawarki tego typu powinny być używane w instalacjach obejmujących duże sieci operatorskie. W mniejszych systemach akceptowalne są inne metody. Sprawą bardzo istotną, a często pomijaną zarówno przez sprzedawców, jak i producentów sprzętu (dotyczy to głównie spawarek produkowanych w Chinach) jest fakt, iż większość oferowanych modeli opatrzonych informacją o możliwości pozycjonowania do rdzenia nie funkcjonuje dokładnie tak, jak opisano to wyżej. Urządzenia te (będąc często kilkukrotnie tańszymi od odpowiedników japońskich, czy koreańskich) wykorzystują do pozycjonowania tzw. rdzeń geometryczny. Rdzeń ten wyznaczany jest przez odpowiednie układy optyki i oprogramowanie dokonujące analizy obrazu i zawsze umiejscawiany będzie w środku włókna. Jak łatwo się domyślić rdzeń ten pokryje się z rdzeniem rzeczywistym wtedy, gdy spawane włókna nie będą odbiegały od przyjętych standardów i nie będzie w nich występował problem niecentryczności. W przeciwnym razie spawanie do rdzenia geometrycznego zaowocować może parametrami gorszymi w stosunku do parametrów połączeń bazujących na drugiej z metod, tj. metodzie „do płaszcza” charakteryzującej tańsze modele spawarek. Warto nadmienić iż część spawarek przy łączeniu włókien wielomodowych (większa szansa niepokrycia się rdzenia geometrycznego i rzeczywistego) i automatycznym wyborze trybu spawania, wybierze metodę „do płaszcza” jako tą pewniejszą.

Metoda pozycjonowania bazująca na wzajemnym ułożeniu włókien do płaszcza sprawdzi się znakomicie w instalacjach, w których tor transmisyjny liczyć będzie nie więcej niż kilka spawów. Nie oznacza to, że połączenia wykonane urządzeniami bazującymi na tej technice będą zawsze gorsze. W zdecydowanej większości sytuacji spawanie do płaszcza owocować będzie wynikami bardzo zbliżonymi do spawania do rdzenia rzeczywistego. Różnice pojawić się mogą w sytuacji, w której instalator próbował będzie połączyć bardzo stare włókna lub najtańsze włókna o wątpliwej jakości. W dzisiejszych czasach taki stan rzeczy ma miejsce bardzo rzadko. Proces technologiczny związany z produkcją włókien światłowodowych jest na tyle zaawansowany, że coraz trudniej jest (na szczęście) natknąć się na kable słabej jakości. Biorąc pod uwagę ten fakt oraz to, że spawarki pozycjonujące do płaszcza są niezwykle atrakcyjne cenowo, warto rozważyć zakup tego typu urządzenia. Reasumując, spawarki z pozycjonowaniem do płaszcza z powodzeniem mogą byś stosowane w instalacjach FTTH, w których zgodnie z normami tłumienie toru budynkowego nie może przekroczyć 1,2 dB, jak również ze wszystkich sieciach światłowodowych, w których na trasie urządzenie – urządzenie realizowanych jest nie więcej niż kilka spawów. Mogą to być sieci LAN, sieci CCTV, czy kilkukilometrowe połączenia punkt – punkt.
W przypadku, gdy instalator wykonywać ma setki lub tysiące spawów miesięcznie, zalecane jest zainwestowanie w najdroższy sprzęt, bazujący na centrowaniu do rdzenia rzeczywistego i oferujący szereg innych udogodnień, takich jak ilość cykli spawania na jednym ładowaniu akumulatora, itp.